Ooit, heel lang geleden, ging ik de deur uit met mijn portemonnee in mijn kontzak, mijn pakje tabak in mijn linker broekzak en mijn sleutels, huissleutel en fietssleutel, in mijn jaszak. Overzichtelijk, ik was nooit iets kwijt. Maar een handtas lonkte, het was een teken dat je van meisje naar vrouw aan het opklimmen was. Mijn eerste exemplaar was klein, bovengenoemde spullen pasten er precies in.
Ik ben geen volger van tassenmode maar ik heb geleerd dat er weinig kleine tassen meer te koop zijn. Dus als ik noodgedwongen aan een nieuwe tas moest, was die altijd een beetje groter dan de vorige. Ruimte genoeg leek de uitnodiging om hem te vullen. Toen ik weer eens dacht iets kwijt te zijn en in lichte paniek mijn tas omkeerde, begreep ik waarom mijn tas altijd zo zwaar was. Onderzoek leerde: make up had een heel eigen vak in beslag genomen - vijf kleuren lippenstift, een spiegeltje. Mascara en oogpotloodje, zelden gebruikt. Handige ongebruikte opschrijfboekjes. Pakjes papieren zakdoekjes onaangebroken. Maar de grootste verrassing was: verstekelingen. Spullen die ' wel even in mijn tas mochten' en niet meer teruggevraagd werden na een uitje. Een opvouwbare paraplu, folders, een boekje. Zelfs een leesbril van een ander. Ongevraagd was ik pakezel geworden...
Door het ouder worden heb ik nu een leesbril nodig. Standaard in mijn tas evenals zonnebril. Mobiele telefoon gaat ook altijd mee. De rest heb ik uitgedund: een pen, een lippenstift, een spiegeltje en een klein notitieboekje. Geen verstekelingen meer! Einde gesjouw, einde stijve schouder, lichtgewicht - dat bevordert een goed humeur. Mijn tas is weer alleen van mij, de inhoud is overzichtelijk en paniek komt niet meer voor. Mijn omgeving moest er even aan wennen maar de aanhouder wint!
Weemoedig verlang ik nog wel eens naar de tijd van die kleine een-vaks-tas.
