In Nederland is 21 juni het begin van de zomer, zo staat het op de kalender. Het lengen van de dagen is dan op zijn hoogtepunt. De zomer is dan weer afgelopen op 22 of 23 september.
Voor mij wordt de zomer altijd ingeluid door de Tour de France, een wielerwedstrijd van formaat. Met de nodige historie ook. Vroeger werd er verslag gedaan van deze wedstrijd via de radio. Verslaggevers op motoren vlak bij de renners hielden het publiek op de hoogte. Er was toen weliswaar geen beeld bij het Tour-spektakel, maar de emotie kwam goed over via de stemmen van de mannen.
Tegenwoordig is er live verslag van de Tour op de televisie. Een-en-twintig dagen lang. Kenners voorzien de tocht van commentaar. Soms ook heftig emotioneel, bijvoorbeeld bij een val van een deel van het peloton. Gelukkig kan ik het geluid van mijn televisie uit zetten. Als ik dat doe, is het opvallend hoe rustig het beeld wordt - daar is het me om te doen, Frankrijk landschappelijk.
Dit jaar begon de tour in Lille. Langzaam zakten ze af tot in Bretagne. Dit deel van Frankrijk is lieflijk glooiend, heuvelachtig met daarbij behorende hoogte. Belangrijk voor de hoogtecategorie. Als ik er voor ga zitten, geniet ik van het uitzicht waar steevast een troep wielrenners in beeld komt: het peloton. Soms zijn er een paar eenlingen die ontsnappen, zij vormen dan de tete de la course, wat daar op volgt zijn de suivants.
Echt mooi wordt het voor mij pas in de bergen, met name de Pyreneeën. Wat een machtig groen gebergte is dat. En die haarspeldbochten, dat vraagt pas stuurmanskunst. Groot respect voor de renners, berg op omdat ze zo moeten bikkelen. Berg af omdat ze met ware doodsverachting in een noodvaart afdalen. Petje af. En het landschap blijft maar zo groen in veel tinten en zonnig, zo'n landschap dat hoort bij vakantie. Ik zie me er al in een mals weitje zitten, met een boek. En af en kijk ik dan over de rand van mijn boek. Dan prijs ik mezelf gelukkig met al dat moois de kleuren, de geuren, de rust, de vergezichten...voor mij is dit het hoogtepunt van dit wielerspektakel
Er zijn natuurlijk nog veel meer bergketens in Frankrijk, die ook aangedaan worden. Dit jaar was er ook een etappe die eindigde op de top van de Mont Ventoux. Rotsig. Kaal en ongenaakbaar. Ik heb met bewondering naar de mannen gekeken, wat een kracht en wat een doorzettingsvermogen: applaus. Maar om in die omgeving in een weide te gaan zitten? Nee, te kaal, teveel woestenij.
Na 21 etappes zit ik dan lekker in het Zomerseizoen. En dan, zo halverwege augustus begin je te merken dat het 's avond minder lang licht is. Er komt een vleugje vocht in de atmosfeer. Nachttemperaturen raken af en toe beneden de 10 graden. Overvloedige pompoenoogsten, te koop gezet in stalletjes langs de weg kondigen een nieuw seizoen aan. Verwend door het mooie weer van de zomer word ik overvallen door de intrede van de meteorologische herfst op 1 september. We sukkelen nu echt met gewone Hollandse zomertemperaturen naar de kalendrische herfst. En waar ik aanvankelijk een lichte melancholie waarnam bij mezelf, zwelt er nu een heus heimwee aan. Een heimwee naar de zomer waar je met tegenzin afscheid van neemt.
En ja, ik weet dat er ook weer van alles gaat starten in het verenigingsleven. En het gewone leven van alledag weer gaat beginnen, er is genoeg om naar vooruit te kijken. Het leven blijft zich vooruit stuwen, maar toch, mijn geest blijft een beetje hangen aan de zomer. Heel langzaam laat ik de trage loomheid los. Ik stap weer in het tempo van alledag. Voordat het Sinterklaas is, is dat wel bijgetrokken. Dan verheug ik me op het lichtfeest van de winter, de kortste dag en het lengen der dagen.
