Als ik rondom het dorp fiets, kijk ik in elke knotwilg, op elk vervallen schuurtje en bij iedere boerderij. Ook vraag ik regelmatig aan mensen die op de ruimte wonen of ze weleens een Steenuiltje zien. Want die kan je nog weleens overdag zien, net zoals een Ransuil natuurlijk. Maar ik zie ze zelden of nooit, maar het verlangen blijft. In 2012 zag er een op een mooi met mos begroeit dak ergens bij Aartswoud. In 2023 hoorde ik tijdens een rondje fietsen een Steenuil schreeuwen en ik besloot daar regelmatig te gaan kijken. Het resultaat was een Steenuil tussen de zonnepanelen. Leuk om te zien, maar de plek is natuurlijk lelijk.
Nu was er laatst iemand op bezoek voor mijn man, iemand die op de ruimte woont en ik vroeg "Zie jij weleens een Steenuil bij jou in de buurt?" In de buurt? Er zit er met zekere regelmaat een in mijn tuin!
Nou, ik was helemaal enthousiast en vroeg of ik een keer langs mocht komen. We spraken af dat als de vogel zich weer regelmatig liet zien, dat ik dan gebeld zou worden.
Zo gezegd, zo gedaan, de ochtend brak aan en ik ging op pad met de camera en statief. S. had een schuilplek gecreëerd waarachter ik kon zitten. Een rij vuilnisbakken, dat werkte prima. Stoeltje erbij, van tevoren een kop koffie gedronken en de sessie kon beginnen.
Er was natuurlijk geen garantie en ik dacht bij mezelf, ik blijf tot elf uur zitten en als het uiltje niet komt, kan ik misschien nog een keer komen.
Om half elf kwam het uiltje vanuit een boom op een stenen beeld zitten en kon ik een paar foto's maken. S. keek vanuit het keukenraam en was ook helemaal blij dat het gelukt was.
Mijn dag kon niet meer stuk!
