Soms voel ik me niet begrepen. En dat gevoel komt natuurlijk uit mezelf. Maar soms wil je als mens ook even "gewoon" zeuren.
Ik ben werkzaam als paardencoach, als wat? Ja, als paardencoach. Oh, coach je dan paarden? Nee, ik coach volwassenen en kinderen samen met de paarden en de ezels.
Oh, dan doen die paarden een kunstje, want dat kan niet anders. Ze doen toch altijd hetzelfde? Nou, ik hou niet van paarden, ik ben bang voor paarden, ik ben allergisch voor paarden, ik vind paarden stinken, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En ik denk bij al die, in mijn ogen verzinsels, mmm...wat is de diepere laag van deze opmerkingen. Want waarom zeggen mensen dat? Als je daarop door gaat vragen, dan komt de opmerking niet van hunzelf, maar bijv. van hun ouders, of zelfs opa of oma. Of als het wel vanuit een eerdere ervaring komt, en je beluisterd het hele verhaal, dan ligt het zeker niet aan het paard, maar aan de gemoedstoestand waarin zij zelf verkeerde op dat moment.
Al deze mensen zou ik zo graag een keer hier thuis in de bak hebben bij de kudde. Om ze te laten ervaren wat er gebeurt als je gewoon, met een draadje er tussen, bij de kudde staat. In alle veiligheid, op afstand. En de kudde kan jou dan laten zien en voelen dat het machtige dieren zijn, met onwijs veel gevoel voor alles om hun heen. En dat ze jou ook prima aanvoelen en je jouw gedrag spiegelen, of reageren op jouw energie.
En hoe gaaf is het dan als je je bewust wordt van jouw eigen energie en gevoel op dat moment, en ook nog na de sessie. Zodat je daarna kunt zeggen, ik durfde/wilde niet, maar mijn kijk en gedachte over paarden zijn toch veranderd.
Dat zou ik zo gaaf vinden!
Want ik maak deel uit van een kudde die bijzonder is, lief, stoer, sterk, wijs en elke dag ook ontzettend grappig! En ze leren mij heel veel over mezelf, en dat gun ik iedereen.
